Verhaaljagers: Tekstversie van verhaal 'De bloederige vlag'

Beste verhaaljagers, hier op deze plek vond ooit een bloederige strijd plaats. Een strijd met bijlen en zwaarden, met strijders met baarden. Een strijd om de nederzetting 'Lovon'. Wat wel verdacht veel als Leuven klinkt. Vinden jullie ook niet?

We reizen terug in de tijd naar een ver verleden. Naar de 9e eeuw. Toen de Vikings nog hoorns op hun helm droegen en Leuven Kermis helemaal nog niet was uitgevonden. Luister goed en maak kennis met Ragnar, Viking eerste klas en fan van vrouwelijk schoon en steak friet.

Ragnar genoot van zijn tijd hier in Lovon. Samen met zijn strijdbroeders had hij kamp opgeslagen vlak naast de nederzetting. Eindelijk een beetje verlof, een beetje 'me time'. Ze waren al plunderend en rovend langs de Dijle tot hier gevaren. Zo’n plundertocht is bepaald geen ponykamp. Ragnar had nood aan een bad. Aan een bed. Aan een portie steak-friet. Zijn zwaard en bijl waren bot van het vechten en zijn lichaam was moe van het reizen. Het kwam dus goed uit dat ze hier even kamp opsloegen.

Overdag hing hij rond in de nederzetting. Er was niet zo veel te beleven, maar dat deerde hem niet. Samen met zijn kameraden plaagde hij er de inwoners en genoot van de lokale schoonheden. Al waren de inwoners van Lovon wat minder enthousiast over de aanwezigheid van de Vikings, Ragnar was er best tevreden.

Ragnar: "Ik beun heur beust tevreuden."

Mijn excuses voor zijn verschrikkelijke accent, Ragnar komt van het land van Ikea en knäckebröd.

Ragnar: "Ik kom heulemeul niet eut Zweuden, ik keum eut Deunemeurken."

Correctie, hij was een Deen met een Zweeds accent. Terug naar ons verhaal.

Onze Frankische koning Arnuf had het meer dan gehad met de Vikingindringers hier in Lovon. Hij verzamelde zijn troepen om de ongewenste gasten weg te jagen. Voor eens en voor altijd. Ragnar was zich echter van geen kwaad bewust.

Ragnar: "Ik beun meu van geen kweud beweust. Ik deunk dat ik meun beul maar euns in de euleu zeut."

Terwijl Ragnar zijn ‘bijl’ in de ‘olie‘ zette, zaten de andere Vikings gezellig elkaars baard te vlechten en bloemkettingen te maken. Op hun vrije dag waren de Vikings een behoorlijk vredig volkje.

De soldaten van koning Arnuf lagen ondertussen, tot de tanden gewapend, op de loer. Ze wachtten de avond af in het hoge gras, net buiten het Vikingkamp. Toen de zon laag aan de horizon stond, werd het teken voor de aanval gegeven. De koninklijke soldaten bestormden het kampement vol vlechtende en bloemen plukkende Vikings. Die wisten niet wat hen overkwam.

Ragnar: "Wat is er in Odins neum eun de heund. Ik versteun er neuts van. Eurghhhh"

Heel wat Vikings werden vermoord, nog voor ze hun boeket bloemen hadden verruild voor een zwaard of schild. De rest werd teruggedreven naar de oevers van de Dijle. De rivier die hen tot hier had gebracht, sneed hen nu de pas af. De voeten van de stoere krijgers werden vastgezogen door de natte ondergrond. De Vikings konden geen kant meer uit. Ze waren een vogel voor de kat.

Een voor een sneuvelden de woeste strijders. Tegen het vallen van de nacht hadden Arnuf en zijn troepen alle Vikings verslagen. Het slagveld was een waar … slagveld. Overal waar je keek, zag je afgehakte ledematen en onthoofde lichamen. De stilte keerde weer terwijl de oevers van de Dijle rood kleurden van het Vikingbloed.

Arnuf zuchtte tevreden. Lovon was verlost van zijn vervelende bezetters. Zij zouden hier geen steak-friet meer eten. Terwijl hij het slagveld overschouwde, kwam de maan achter de wolken vandaan. Arnuf keek uit over de Dijle, die zilverwit kleurde in het maanlicht, en besloot dat dit een goed teken was. Dit was de ideale plek voor een grote nederzetting, voor een studentenstad, voor een internationaal befaamde brouwerij. Hier zou hij een stad bouwen, hier op deze prachtige plek, hier in Lovon.

De Vikings? Die hebben we hier nooit meer gezien of gehoord. Die hadden hun lesje wel geleerd.

Lovon bloeide open tot een stad. En een stad heeft een vlag nodig. Kennen jullie onze stadsvlag, verhaaljagers? Ze bestaat uit 3 horizontale banden. Twee rode, met daartussen een witte. Net zoals de zilverwitte Dijle en haar bebloede oevers. Waar Ragnar sneuvelde en koning Arnuf zegevierde. Toeval? Misschien. We zullen het nooit weten.

Maar euh … mijn goede raad: Jaag verder op straffe verhalen, dwaal door de stad, vaarwel en goedendag!