Verhaaljagers: Tekstversie van verhaal 'De Fiere Margriet'

Ja hoor, kom maar dichter, beste verhaaljagers. Kijk maar eens goed! Je ogen bedriegen je niet. Hier ligt echt een blote madame op de Dijleterrassen. Maar geen zorgen, ze zal geen kou vatten. Het is immers maar een beeld. Maar een beeld? Neen, dit is niet zomaar een beeld, het is het beeld van onze eigen, Leuvense Fiere Margriet. Al klopt die naam niet helemaal. Margriet is een frisse jongedame van zo’n 800 jaar oud, al ziet ze er behoorlijk goed uit voor haar leeftijd. Ze leefde in de 13de eeuw, hier in Leuven. Dat is de tijd van ridders en kastelen, toen de edelen hun jonkvrouwen redden en toen klassieke muziek nog hip en cool moest worden. Het woord ‘fier’ betekende toen ‘dapper’ of ‘moedig’. En daarom… daarom is de naam van dit verhaal al direct helemaal verkeerd. Dus nu jullie helemaal mee zijn, zou ik zeggen… zoek een rustig zitplekje hier op de Dijleterrassen en laat je verbazen door Margriets stoere verhaal. Ik presenteer jullie: De dappere Margriet!

Oom Amandus en tante Rosafier waren druk bezig de herberg schoon te vegen. Margaretha sloot de luiken. De laatste klanten hadden hun maaltijd binnengespeeld en waren de deur uit. Het was het eind van een lange dag en Margriet, want zo noemden ze Marghareta, keek ernaar uit om haar vermoeide voeten te laten rusten bij het knapperende haardvuur. Net toen ze de deur van de herberg op slot wilde doen, werd er opgewonden op de deur geklopt. Margriet keek vragend naar haar oom. Maar aangezien die geen bezoek meer verwachtte, haalde hij gewoon zijn schouders op.

Oom Amandus: "Ja kind, het is jouw verhaal, ik heb geen flauw idee wie er nu nog komt kloppen. Doe open dan …" Margriet opende de deur op een kier. In het flauwe licht van de lantaarn zag ze enkele reizigers staan.

Reizigers: "Lief kind, wij zijn pelgrims op doorreis, onze maag knort als een toom varkens. Kunnen wij hier iets te eten en drinken krijgen? Wij betalen graag en goed voor een warme maaltijd en een kruik wijn."

Oom Amandus knikte Margriet bemoedigend toe. Hij rook hier de kans om een aardig centje bij te verdienen. Althans, zo staat het vermeld in de geschiedenisboeken. Het kan ook zijn dat hij zijn eigen voeten rook, want Amandus stond nu niet bepaald gekend om zijn persoonlijke hygiëne. Bon, of het nu voeten waren of iets anders, dat doet er niet toe. Margriet opende de deur en 6 reizigers zochten hun weg naar een van de tafels. Tante Rosafien dook de keuken in om snel het vuur weer op te porren. Er waren nu eenmaal nog geen microgolfovens om het eten in op te warmen. Terwijl Rosafien zo snel mogelijk zorgde voor een warme maaltijd, schonk oom Amandus wijn voor het gezelschap.

Oom Amandus: "Een heerlijk wijntje voor de dorst heren!"

Hij had echter nog maar 2 reizigers bediend toen de wijnkruik leeg bleek te zijn.

Oom Amandus: "Margriet, loop jij eens snel naar de Wijnpers om een volle kruik, onze gasten mogen geen dorst lijden."

Margriet trok haar warme jas aan, want het werd al donker en behoorlijk fris. Het meisje haastte zich naar de Wijnpers. Gelukkig was er toen nog geen zone 30 in Leuven, anders zou ze zeker een boete hebben gekregen. Zo snel ze kon, keerde ze met de volle kruik weer terug. Zodra ze de herberg binnenkwam, voelde ze echter dat er iets niet klopte.

Alles was stil. Het was er donker en op de vloer bespeurde ze 2 donkere schimmen. Zodra haar ogen aan het donker gewend waren, herkende ze haar oom en tante die op de vloer lagen. Nog voor ze hen te hulp kon schieten, werd ze overmeesterd door de reizigers die zich hadden schuilgehouden in de schaduw. Eerst hadden ze haar oom en tante vermoord en bestolen en nu 'Margriet-napten' ze haar ook nog.

Geblinddoekt en gekneveld werd ze op een paard getild. De boevige bende haastte zich met het meisje de stad uit. Om de moord op haar oom en tante te verdoezelen, konden ze Margriet immers niet achterlaten. Al waren er in die tijd nog geen bewakingscamera’s, Margriet had wel de gezichten van de daders gezien, ze was de enige getuige. Buiten de stadsmuren werd Margriet vakkundig om zeep geholpen met enkele messteken. Die zou hen niet meer verraden. Het dievegge gezelschap gooide het lijk in de Dijle, zodat de stroming Margriets lichaam zou meevoeren, weg van de stad.

De volgende ochtend deed zich echter iets vreemds voor in Leuven. Toen hertog Hendrik I van Brabant klaar was met zijn ochtendgymnastiek, wandelde hij naar zijn balkon. Hij had nood aan wat frisse lucht na al die sit-ups en squats. Hij opende de luiken en keek uit over de stad en … de Dijle. Wat hij daar zag, deed hem even serieus in zijn slaperige ogen wrijven.

Hendrik I: "Verhip ende nom de dieu, wat krijgen we nou? Daar drijft net een meid van goud." Zo sprak de hertog, die zichzelf een grote dichter waande.

En inderdaad. Daar dreef Margriet, omgeven door een gouden gloed, op het kabbelende water van de Dijle. Haar lichaam dreef, tegen de stroming in langs de Dijle weer de stad binnen. De hertog sprong uit zijn boxershort en in zijn kamerjas om vervolgens zijn persoonlijke wacht op het mirakel af te sturen. Zodra ze bij het water kwamen, vielen de wachters op hun knieën in aanbidding.

Boven Margriets lichaam zweefden 2 engelen, terwijl onder de watergrens 2 mythische vissen haar tegen de stroom in de stad in trokken. Het vermoorde meisje werd voorzichtig uit de Dijle gevist en met veel tranen en geween begraven. Veel later werden Margriets overschotten verplaatst naar de Sint-Pieterskerk, waar je haar vandaag nog steeds kan vinden.

Zo, verhaaljagers, de dappere Margriet overleefde het niet. Maar tot op de dag van vandaag vertellen Leuvenaars haar wonderlijke verhaal. Ze werd de beschermheilige van het horecapersoneel. Sommigen beweren zelfs dat haar geest af en toe nog een terrasje doet in de stad. Denk daar nog maar eens aan terug, de volgende keer dat je een knappe jongedame met natte haren aan het tafeltje naast je ziet zitten.

Bekijk ook het beeld hier nog even. Vreemd toch … hoe ook haar haren tegen de stroom indrijven. Volgens mij kunnen we hier wel degelijk spreken van een klein wonder. Hopelijk ontmoeten we elkaar snel weer bij een van de andere audioverhalen in de stad.

Ik zou zeggen: Jaag verder op straffe verhalen, dwaal door de stad, vaarwel en goedendag!