Audiowandeling De Vier Ussen: Tekstversie van hoofdstuk 5

De verlossende hashtag

In het westen lag alles er best vredig bij. De frisse berglucht en besneeuwde bergtoppen zorgden ervoor dat iedereen er ontspannen bij liep. In tegenstelling tot de drie andere Ussen, had Babbelus de bewoners van zijn grondgebied niet gevangengezet in hun huizen. Hij won hen voor zich met listige leugens en bereidde zich voor op de komst van Marie die zijn drie vrienden genadeloos had verslagen.

De slimme Us liet alles zoals het was. De mensen in het westen gingen gewoon werken en de doe-het-zelfzaken beleefden gouden tijden. Kortom… niks aan de hand. Babbelus maakte de westerlingen wijs dat de koning gestorven was en vlak voor zijn dood het rijk aan de Ussen had geschonken. Hij was de rechtmatige heerser. Verblind door zijn leugen vergaten ze zelfs dat Babbelus een monster was. De gele mist die Babbelus verspreidde, maakte dat mensen minder zin hadden om met elkaar te praten en vooral om naar elkaar te luisteren. Wie te kritisch was of protesteerde, werd bevangen door zijn giftige mist en kreeg geen woord meer uit zijn keel. Zo kwam het dat de westerlingen zich in stilte terugtrokken in hun berghutten.

Ze waren dus niet bepaald enthousiast toen Marie hun hulp inriep om de laatste Us te verslaan. Waarom zouden ze naar haar luisteren? Alles ging echt prima in het westen! Ze hadden een nieuwe, sterke vervanger voor de overleden koning. Wat konden ze meer wensen? Wat Afstandus, Wassus en Niessus in de rest van het land hadden uitgestoken, leek ver van hun bed. Babbelus gniffelde in zijn vuistje (als hij er een had gehad, want geschubde monsters hebben niet zo’n uitgesproken ledematen) omdat zijn plannetje werkte. Zijn gele mist voorkwam dat mensen te veel met elkaar praatten. Zo hield hij hen dom. Hij zou Us der Ussen worden en baas over heel Covidonia!

Marie keerde ontmoedigd terug naar haar huisje aan de rand, waar ze weer in haar boeken dook en teleurgesteld spelletjes speelde op haar tablet en smartphone. Er viel niet te praten met wie het luisteren verleerd was. Haar heldinnentijd zat erop. Ze kroop moegestreden in bed en viel als een blok in slaap. Tot ze plots werd gewekt door haar beltoon. Ze kreeg het ene telefoontje na het andere. De stadsbewoners uit het noorden staken haar een hart onder de riem. Het bosvolk uit het oosten wilde actie ondernemen en de kustbewoners van het zuiden lieten weten dat ze als een man… of vrouw achter haar stonden.

Alles was nog niet verloren! Misschien konden ze samen dat koppige bergvolk wel overtuigen. Hoog tijd om een laatste keer in heldinnenmodus te gaan. Marie vroeg haar contacten in het hele land om zich naar de hoofdstad te haasten en een selfie te nemen met de friscokoning. Al snel stonden de mensen in een lange rij aan te schuiven voor de poorten van koninklijk paleis. Ieder van hen postte de selfie met de #dekoningleeft. Zo wilden ze de westerlingen overtuigen van de slechte bedoelingen van Babbelus en zijn leugen over de koning. En het werkte! De westerlingen konden er niet naast kijken en begonnen weer te praten. Eerst voorzichtig achter gesloten deuren, maar al snel ook op straat.

Babbelus kwam mist tekort om iedereen opnieuw het zwijgen op te leggen. Marie zag de paniek in zijn ogen. Hij kon al dat gepraat niet verdragen en kronkelde van ellende. Ze haalde de megafoon tevoorschijn die ze stiekem had meegesmokkeld. Ze riep hem toe: ‘Weg met Babbelus! Ontdooi de koning!. Al snel klonk het protest in alle straten, waar iedereen weer met elkaar praatte en naar elkaar luisterde. Des te harder Babbelus het geroep probeerde te negeren, des te luider de bergbewoners riepen.

Babbelus ging door de knieën. Hij smeekte om oordopjes en stilte. En die kreeg hij! Hij werd gevangengezet in een oude, verlaten skilift, ver van alle lawaai en gepraat. Daar hangt hij nog steeds, hoog en droog, opgesloten met zijn eigen leugens. Geen vals nieuws meer voor de westerlingen. Die hadden hun lesje wel geleerd. Ze zouden zich in het vervolg beter informeren. Dat beloofden ze Marie plechtig.