Audiowandeling De Vier Ussen: Tekstversie van hoofdstuk 1

De dag waarop de koning in een frisco veranderde

De meeste verhalen beginnen met ‘op een dag heel lang geleden’ of vaagweg ‘in een land hier ver vandaan’. Maar dit verhaal is anders. Het speelt zich af in een land niet zo ver hier vandaan. Een land zo groot als België. Covidonia was een welvarend land vol blije, gelukkige mensen. Tenminste… tot de dag waarop de koning in een frisco veranderde. Als ik me het goed herinner, gebeurde het op een dinsdag in maart.

Vlak voor het vallen van de avond verschenen er vier mannen voor het paleis van de koning. Zonder aarzelen bonkten ze op de paleispoort. Ze stelden zich voor als ‘de vier Ussen’ met een speciaal verzoek voor zijne majesteit. De koning vertrouwde het zaakje niet helemaal, maar hij heette hen hartelijk welkom en nodigde de mannen uit aan zijn tafel. Ooit had een film hem immers geleerd om zijn vrienden altijd dichtbij te houden, maar mogelijke vijanden nog dichter. En daar leefde hij naar – al was hij in zijn gelukkige koninkrijk nog nooit echt met een vijand in aanraking gekomen.

Het gezelschap van vijf nam plaats aan tafel. Daarop stonden heerlijk dampende potten vol vegetarische en veganistische gerechten, want de koning was een hippe vogel en vlees eten was zó 2018. De mannen schrokten alles gulzig naar binnen. De koning nam een paar hapjes en depte keurig zijn mondhoeken, maar hield vooral het merkwaardige gezelschap goed in de gaten.

Toen de avond op zijn einde liep, kon de koning zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. ’Heren, Ussen, waaraan dank ik jullie bezoek?’ Met een grote grijns op zijn gezicht verkondigde een van de mannen dat zij gekomen waren om het land over te nemen. Al hadden ze gerust nog tijd voor het dessert. Stel je voor! Om het land over te nemen? Alsof Covidonia de eerste de beste fastfoodketen was! Nee, daar moest de koning niet van weten.

Hij verzocht het gezelschap beleefd maar met aandrang om te vertrekken. ‘Eruit, alsjeblieft! En snel als het kan.’ Daar leken de vier echter weinig zin in te hebben. Ze dreigden ermee het weer te betoveren als de koning zijn kroon niet afstond. Het zou altijd winter zijn in Covidonia. Daar geloofde de koning natuurlijk weinig van – zoiets zag je enkel in films, dat wist hij. Waarop de grootste van de vier grijnzend in zijn handen klapte. Geen twee seconden later dwarrelden de eerste sneeuwvlokken langs het raam. Al snel was de hele paleistuin bedekt met een dun, wit sneeuwtapijt.

Nu begon de koning zich toch wel zorgen te maken. Terwijl zijn gasten brutaal het dessertbuffet plunderden, wenkte hij het hoofd van zijn koninklijke wacht en gaf opdracht om de vier gevangen te zetten. Zonder ook maar een seconde te aarzelen, boeiden de koninklijke wachters de indringers en sloten hen op in de kerkers.

De koning haalde opgelucht adem en maakte zich klaar om naar bed te gaan terwijl buiten de sneeuw alweer begon te dooien. Eind goed, al goed. Of toch niet?

Integendeel, de hele toestand liep toen pas goed uit de hand. Die nacht wisten de vier Ussen te ontsnappen. Ze gooiden hun menselijke vermomming af en begonnen te puffen en te blazen. Bij elke ademstoot leken ze te krimpen. Al snel waren ze zo klein dat je ze met het blote oog amper nog zag staan. Nu waren de vier Ussen echte virussen. Ze konden gemakkelijk ontsnappen door onder deuren door te glippen en door sleutelgaten te klimmen tot ze weer op het binnenplein van het kasteel stonden. Daar gebruikten ze de fietspomp van de koning om zich weer op te pompen tot hun normale grootte. Nu toonden de Ussen hun ware gedaantes. Vieze, felgekleurde lichaamssappen stroomden uit neuzen en oren en tussen de schubben op hun drakenrug. Hun kleine oogjes flikkerden in hun gehoornde kop. Met een vingerknip toverden ze het paleis om in een grote koelkast vol sneeuw en ijskristallen. Zelfs de koning lag bevroren als een frisco in zijn koninklijke hemelbed. Het werd doodstil.

En de Ussen? Die verdeelden het land onder elkaar.