Ik moest mee
In 1991 lag mijn schoonvader in het ziekenhuis. Zijn been was afgezet, hij moest zeker een viertal weken blijven om te revalideren. Op zondag wou hij hier graag naar de mis. Dus begeleidden we hem elke week naar de kapel en terug. Daar zijn we toen aan de praat geraakt met een zuster. Ze kwam handen tekort voor het patiëntenvervoer en vroeg aan mijn vrouw: ‘Zoudt ge dat ook niet willen doen?’ Mijn vrouw ging direct akkoord, en ik moest mee. (lachje)
Naar de viering
Ik doe het werk met veel plezier. We komen elke zondag om 10 uur samen met een groepje vrijwilligers. Je neemt een briefje met de naam van een patiënt die de viering wil volgen, en je gaat naar zijn of haar kamer. Tegen 10.45 uur moet iedereen er zijn, want dan begint de viering.
Samen vervoeren we zo tussen de 15 en de 25 patiënten. Sommige kunnen te voet, andere brengen we in hun rolstoel of bed. Patiënten die te ziek zijn, kunnen de viering live volgen vanuit hun kamer. Dat kan doordat we elke dienst opnemen. Ik sta achter de camera. Op sommige zondagen ben ik ook nog eens koster, dan verzorg ik samen met de priester de viering. En natuurlijk brengen we de patiënten na elke dienst terug naar hun kamer.
Ik zal altijd proberen om een gesprek aan te knopen. Als mensen niets willen zeggen, moet je dat respecteren. Maar er zijn er ook die praten: over hun ziekte, hun familie, hun leven … Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren, want een luisterend oor is vaak beter dan een babbel. Maar wat ze ook zeggen: ik zal hun verhaal nooit doorvertellen, ook niet aan andere vrijwilligers. Want da’s privé.