Voetbal voor jongens met een beperking
Ik speel al voetbal sinds mijn zesde. 3 jaar geleden heb ik me opgegeven als vrijwillig begeleider van de ploeg voor jongens met een fysieke of mentale beperking. Het was iets wat me gewoon aansprak. Mijn mama is het gaan vragen bij de club, en het was oké.
In de ploeg spelen jongens van 5 tot 16 jaar. Sommige dragen spalkjes aan hun onderbenen, zodat ze stabieler kunnen lopen. Andere hebben autisme, ADHD of een andere beperking. Tijdens de training worden ze opgesplitst volgens vaardigheid, dus niet volgens leeftijd. Zo kan een jongen van 5 jaar motorisch even sterk zijn als iemand van 16.
Elkaar helpen
Als iemand problemen heeft met een oefening, dan helpen de andere jongens: ‘Probeer het zo eens’ of ‘Blijven oefenen, dan lukt het’. Soms geven de jongens te weinig passen, of zelfs helemaal geen – dan rennen ze in hun eentje met de bal naar de goal. Dan voel je bij de rest frustratie en ongeduld. Ik moet ze dan bedaren en toewerken naar een oplossing. In het begin vond ik dat moeilijk, maar nu lukt het me wel.
De jongens kunnen ruziemaken, maar achteraf gaan ze gewoon samen een hotdog eten in de kantine en is alles vergeten. Elke training is een nieuwe start, ik vind dat geweldig. De groep hangt ook enorm samen. Ze kijken niet naar elkaars beperking, ze kijken naar de persoon.
Als ik zie hoe gepassioneerd ze zijn, ben ik zo blij dat ik kan helpen. Daarom wil ik het ook nog lang blijven doen.
En ik niet alleen. Mijn broer Arne kwam me vroeger geregeld ophalen na de training. Dan zag hij ons aan het werk. Sinds een jaar helpt hij ook met de trainingen.