Jean vertelt
'Mijn vrouw Rosa en ik hebben heel ons leven in Kessel-Lo gewoond. 6 jaar geleden verhuisden we naar een assistentiewoning in Kessel-Lo omdat het thuis steeds moeilijker ging. Rosa kon niet veel meer in het huishouden, ze viel vaak als ze zich moest bukken. Ik had toen net een tweede pacemaker, en de trappen in huis waren een probleem voor ons allebei. Een groot huis, een grote tuin: er was veel werk en we konden het niet meer.'
Altijd hulp in de buurt
'Hier in de assistentiewoning wonen we goed. We hebben zicht op het Heuvelhofpark. We eten ‘s middags in het restaurant van het lokaal dienstencentrum en op vrijdag gaan we iets drinken in de cafetaria met andere bewoners. En er is snel hulp als er iets gebeurt.'
'Rosa is moeilijk te been. Daarom zit ze nu in een rolstoel. Ik help haar bij haar dagelijkse verzorging. Ik poets en ik rij elke week met de auto naar de winkel voor de boodschappen. Onze zoon komt ook elk weekend langs. Als we iets nodig hebben, dan bellen we hem.'
Een goed team
'We hebben onze oudste zoon 4 jaar geleden verloren. Dat doet nog altijd pijn. Er zijn goeie en minder goeie dagen. Maar we zijn een goed team. Vroeger vertelde ik niet veel. Ik kwam thuis van het werk, we aten ’s avonds samen en daarna ging ik in de tuin werken. Sinds we hier zijn, zijn we hele dagen samen. We praten veel en discussiëren af en toe ook wel eens, maar het gaat vaak over iets onnozels.'
'Rosa en ik zullen volgend jaar in september 75 jaar getrouwd zijn. Ik vind het vanzelfsprekend dat ik voor haar zorg nu ze meer hulp nodig heeft. Zij zou dat ook voor mij doen. We zijn nog van de oude stempel: getrouwd voor het leven!'